CANTICUM 4

₁Ἰδοὺ εἶ καλή, ἡ πλησίον μου, ἰδοὺ εἶ καλή.

ὀφθαλμοί σου περιστεραὶ

ἐκτὸς τῆς σιωπήσεώς σου.

τρίχωμά σου ὡς ἀγέλαι τῶν αἰγῶν,

αἳ ἀπεκαλύφθησαν ἀπὸ τοῦ Γαλααδ.

₂ὀδόντες σου ὡς ἀγέλαι τῶν κεκαρμένων,

αἳ ἀνέβησαν ἀπὸ τοῦ λουτροῦ,

αἱ πᾶσαι διδυμεύουσαι,

καὶ ἀτεκνοῦσα οὐκ ἔστιν ἐν αὐταῖς.

₃ὡς σπαρτίον τὸ κόκκινον χείλη σου,

καὶ ἡ λαλιά σου ὡραία.

ὡς λέπυρον τῆς ῥόας μῆλόν σου

ἐκτὸς τῆς σιωπήσεώς σου.

₄ὡς πύργος Δαυιδ τράχηλός σου

ὁ ᾠκοδομημένος εἰς θαλπιωθ·

χίλιοι θυρεοὶ κρέμανται ἐπ᾽ αὐτόν,

πᾶσαι βολίδες τῶν δυνατῶν.

₅δύο μαστοί σου ὡς δύο νεβροὶ δίδυμοι δορκάδος

οἱ νεμόμενοι ἐν κρίνοις.

₆ἕως οὗ διαπνεύσῃ ἡ ἡμέρα καὶ κινηθῶσιν αἱ σκιαί,

πορεύσομαι ἐμαυτῷ πρὸς τὸ ὄρος τῆς σμύρνης

καὶ πρὸς τὸν βουνὸν τοῦ Λιβάνου.

₇ὅλη καλὴ εἶ, ἡ πλησίον μου, καὶ μῶμος οὐκ ἔστιν ἐν σοί.

₈Δεῦρο ἀπὸ Λιβάνου, νύμφη, δεῦρο ἀπὸ Λιβάνου·

ἐλεύσῃ καὶ διελεύσῃ ἀπὸ ἀρχῆς πίστεως,

ἀπὸ κεφαλῆς Σανιρ καὶ Ερμων,

ἀπὸ μανδρῶν λεόντων, ἀπὸ ὀρέων παρδάλεων.

₉Ἐκαρδίωσας ἡμᾶς, ἀδελφή μου νύμφη,

ἐκαρδίωσας ἡμᾶς ἑνὶ ἀπὸ ὀφθαλμῶν σου,

ἐν μιᾷ ἐνθέματι τραχήλου σου.

₁₀τί ἐκαλλιώθησαν μαστοί σου, ἀδελφή μου νύμφη,

τί ἐκαλλιώθησαν μαστοί σου ἀπὸ οἴνου;

καὶ ὀσμὴ ἱματίων σου ὑπὲρ πάντα τὰ ἀρώματα.

₁₁κηρίον ἀποστάζουσιν χείλη σου, νύμφη,

μέλι καὶ γάλα ὑπὸ τὴν γλῶσσάν σου,

καὶ ὀσμὴ ἱματίων σου ὡς ὀσμὴ Λιβάνου.

₁₂Κῆπος κεκλεισμένος ἀδελφή μου νύμφη,

κῆπος κεκλεισμένος, πηγὴ ἐσφραγισμένη·

₁₃ἀποστολαί σου παράδεισος ῥοῶν μετὰ καρποῦ ἀκροδρύων,

κύπροι μετὰ νάρδων,

₁₄νάρδος καὶ κρόκος,

κάλαμος καὶ κιννάμωμον

μετὰ πάντων ξύλων τοῦ Λιβάνου,

σμύρνα αλωθ μετὰ πάντων πρώτων μύρων,

₁₅πηγὴ κήπων, φρέαρ ὕδατος ζῶντος

καὶ ῥοιζοῦντος ἀπὸ τοῦ Λιβάνου.

₁₆Ἐξεγέρθητι, βορρᾶ, καὶ ἔρχου, νότε,

διάπνευσον κῆπόν μου, καὶ ῥευσάτωσαν ἀρώματά μου·

καταβήτω ἀδελφιδός μου εἰς κῆπον αὐτοῦ

καὶ φαγέτω καρπὸν ἀκροδρύων αὐτοῦ.